Ontaarde reisouders? (1)

De baby periode lijkt ons dé ideale tijd is om op reis te gaan. Zo’n kleintje verandert zo snel indie eerste jaren. En hoe geweldig is het dan om je passies te combineren: voltijds genieten van je kleintje en ondertussen ook nog reizen. We zetten in op 8 maanden. Keurig netjes een planning gemaakt rondom de prikjes en rekening houdend met het reisgebied. Wij zijn helemaal enthousiast! Natuurlijk deel je vervolgens de plannen met je omgeving. Vol passie vertel je de ideeën. Nou, dan is de reactie toch wel even anders dan je verwacht.

Iedereen droomt altijd over zo’n mogelijkheid en iedereen wil het doen als ze de Staatsloterij winnen. Maar kennelijk tot het moment dat je het écht gaat doen. Dan wordt van het droomschip snel op de wal gestapt. Opeens staat er een hele rij beste stuurlui:

“Zou je dat nu wel doen? Dat is toch niet verantwoordelijk! Straks wordt ze ziek. Wat nou als er iets gebeurt? Wat heeft zo’n baby daar nou aan? Is dat niet erg egoïstisch? Rust, regelmaat en reinheid: hoe moet dat dan?”

Kom je toch opeens met al je mooie plannen in een vreemde schuldfuik terecht. Want opeens zijn nog alleen maar slechte uitkomsten. Want, alles gewoon ‘goed’ gaat, dan heb je dus geluk gehad. En als er onverhoopt toch iets mis gaat, dan zegt iedereen “zie je wel!”.

Tjemig, even de schoenen aansnoeren, want daar moet je opeens stevig in staan. We hebben ons plan gemaakt en, met alle risico’s van dien: WE GAAN ERVOOR! Don’t dream, just do it!